ตั๊กแตนตำข้าวยกใบของมันมีดขึ้น "มาเลย" วาเรี้ยนพุ่งไปถึงสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่และยกมือขึ้นเพื่อโจมตี หวด! ใบมีดตัดผ่านอากาศและเล็งไปที่คอของวาเรี้ยน เขาหลบและเขาก็กระโดดขึ้น "ตาย! " เขาเหวี่ยงหมัดออกอย่างสุดกำลัง และถุงมือก็กระแทกเข้าที่หัวของตั๊กแตนตำข้าวอย่างจัง ตู้ม "สวบๆ! " (เสียงตั๊กแตนร้อง) (มั้งนะไม่เคยได้ยินเหมือนกัน5555) ตั๊กแตนตำข้าวเดินโซเซและกรีดร้อง หัวของมันได้รับบาดเจ็บแต่มันยังไม่ตาย อย่างไรก็ตามหมัดของมันคงไปกระทบส่วนสมองของมันทำให้มันล้มลง วาเรี้ยนทรุดตัวลงบนพื้นและหอบ เขาเหยียดแขนและพึมพำ "เพื่อปกป้องสิ่งที่สำคัญ ต่อให้ฉันต้องฆ่าใครฉันก็จะทำ" วาเรี้ยนตอนปัจจุบันมองทุกอย่างรอบตัวและสับสน 'นี่คือการฆ่าครั้งแรกของฉัน? ' 'เกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำของฉัน... ' เขามองดูไปที่เซีย ผมสีทองของเธอเปื้อนฝุ่นและเธอมีรอยฟกช้ำมากมายที่แขนและขาของเธอ 'เธอก็คงต่อสู้ด้วยเช่นกัน' "เซียหลับตาก่อนแปปนึงได้ไหม" วาเรี้ยนวัยเด็กพูด "มะ.. ไม่. ฉัน ฉันจะไม่ถอยกลับตอนนี้ ตอนนี้ฉันต้องการช่วยเธอตะ.. ต่อสู้" เซียตัวสั่นและเดินไปหาเขา ดวงตาของเธอมองไปที่ตั๊กแตนตำข้าวที่กำลังอ่อนแอ วาเรี้ยนวัยเด็กเหลือบมองที่บาดแผลของเธอครู่หนึ่งแล้วหันกลับมาที่ตั๊กแตนตำข้าวที่ทรุดอยู่กับพื้น "งั้นไม่เป็นอะไร" เขายิ้มให้เธอ "เย้! "